Πόσο φοβόμαστε την ενηλικίωσή τους. Την ώρα που θα βγουν έξω από το σπίτι χωρίς εμάς να τους κρατάμε από το χέρι, να παρακολουθούμε κάθε τους κίνηση, να πεταγόμαστε σαν ελατήρια για να προλάβουμε το κακό. Πόσο φοβόμαστε την ώρα που θα πατήσουν τα 18 και θα πάνε εκδρομή με φίλους, οδηγώντας οι ίδιοι ή συνεπιβάτες στο αυτοκίνητο συνομήλικου φίλου. Πόσο φοβόμαστε τα αναπάντητα τηλεφωνήματα. Θα θέλαμε να τους βάλουμε σε ένα χρυσό κλουβί, να τους προστατεύουμε, να μην τους απειλεί κανένας κίνδυνος. Μα δεν γίνεται. Ανοίγουμε την πόρτα του κλουβιού και τους αφήνουμε να πετάξουν. Κάθε φορά με την έγνοια, αλλά προσπαθώντας πάντα να διώχνουμε από το μυαλό κάθε σύννεφο που μαζεύεται διατηρώντας θετική σκέψη. Να μην τους τρομάζουμε, να μην τους μεταδίδουμε τους φόβους και τις φοβίες μας, να μην τους καταβάλλει ο δικός μας πανικός και να τους ακρωτηριάζει τα φτερά.
Θα θέλαμε να εισχωρήσουμε στο μυαλό τους ένα μικροτσίπ με όλη τη συσσωρευμένη δική μας γνώση και εμπειρία. Μα δεν γίνεται. Πρέπει να διανύσουν μόνοι τον δρόμο και να συλλέξουν τις δικές τους εμπειρίες. Θα κάνουν τρέλες, θα κινδυνέψουν, αλλά δεν γίνεται αλλιώς. Κι η δυστυχία του κάθε γονιού είναι πως ξέρει τη διαδρομή. Μπορεί να μην είναι η ίδια, αλλά εμπεριέχει τις ίδιες στροφές, τις ίδιες κακοτοπιές. Δεν γίνεται όμως να τις αποτρέψει. Τρομάζουμε κάθε φορά που κλείνουν την πόρτα φεύγοντας. Σπεύδουμε να προλάβουμε να πούμε όσες πιο πολλές συμβουλές γίνεται, αλλά μιλάμε μόνοι μας, αυτοί βιάζονται να φύγουν. Βρίσκουν βαρετό κι αχρείαστο το τροπάρι μας. Και είναι, το ξέρουμε. Πιο πολύ, σαν ξόρκι τα λέμε.
Κοιτάμε το ρολόι, θέλουμε να στείλουμε μήνυμα, αλλά προσπαθούμε να μην το κάνουμε. Δεν μπορεί να κρατάμε για πάντα το λουρί. Θα πρέπει να τους εμπιστευτούμε να αναλάβουν τη ζωή τους. Μαθαίνουμε να επεξεργαζόμαστε τις σκέψεις μας, να μην μένουμε ξάγρυπνοι τα βράδια, να μην κοιτάμε την οθόνη του τηλεφώνου.
Κι ο Παναγιώτης μια εκδρομή πήγε. Με φίλους, στο βουνό, να περάσουν καλά. Όταν είσαι 20-21 δεν σκέφτεσαι το κακό. Η ζωή είναι μπροστά σου και θες να την απολαύσεις με όλες σου τις αισθήσεις. Τρέχεις να τη ζήσεις, να κάνεις όσο πιο πολλά γίνεται. Το «να προσέχετε», «μην τρέχετε», «να φοράτε τη ζώνη σας», «να ντύνεστε καλά», «μην κάνετε τρέλες» είναι γονικές φοβίες. Που κάποτε γίνονται εφιάλτης. Ο εφιάλτης κάθε γονιού.
chrystalla@phileleftheros.com
08/01/2020 17:25
