Γιατί η παγκόσμια μέρα της γυναίκας αφορά την κάθε γυναίκα

Της Νάσιας Γεωργίου

Κάθε γυναίκα αξίζει να γιορτάζει την ύπαρξη της. Η παγκόσμια μέρα γυναίκας δεν είναι απλά μια γιορτή είναι ένα ύμνος στην γυναίκα που αγωνίζεται καθημερινά.

Η πρώτη Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας γιορτάστηκε το 1909 με πρωτοβουλία του Σοσιαλιστικού Κόμματος των ΗΠΑ και υιοθετήθηκε δύο χρόνια αργότερα από τη Σοσιαλιστική Διεθνή. Από το 1975 η Ημέρα της Γυναίκας τελεί υπό την αιγίδα του ΟΗΕ, για την ανάδειξη των γυναικείων δικαιωμάτων σε όλο τον κόσμο.

Αυτή η τιμή προς τη γυναίκα είναι ένα ταξίδι πίσω στην ιστορία σε όλες αυτές τις μάχες και τους αγώνες των γυναικών από την πρώτη μεγάλης εκδήλωσης διαμαρτυρίας που έγινε στις 8 Μαρτίου του 1857 από εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας στη Νέα Υόρκη, οι οποίες ζητούσαν καλύτερες συνθήκες εργασίας, μέχρι τη γυναίκα στο διπλανό σπίτι που μπορεί να έχει κτυπηθεί, να έχει προσβληθεί και να της έχει στερηθεί κάθε ελευθερία.

Ακόμη και σήμερα το 2019 οι γυναίκες στην Συρία, οι γυναίκες στην Σαουδική Αραβία, αλλά και σε όλο το κόσμο, ζουν το πόλεμο, την προσφυγιά, την καταπίεση, ζουν κάτω από κλειστές κοινωνίες, κάτω από πείνα, ζουν πίσω από μάσκες κάτω από σεξιστικά στερεότυπα και φιμωμένες ζωές.

Είμαστε γυναίκες που αγαπάμε τον εαυτό μας και σεβόμαστε την κάθε γυναίκα, είμαστε μητέρες, κόρες, αδελφές, σύζυγοι είμαστε αγωνίστριες, μα πάνω από όλα είμαστε άνθρωποι που αναζητούν την αγάπη, την κατανόηση και το σεβασμό. Σε όποια χώρα και να ζούμε, ότι επάγγελμα και αν κάνουμε.

Μια γυναικά έχει το δικαίωμα να αγαπήσει όποιον άντρα ή γυναίκα επιθυμεί, μπορεί να φορέσει μια κοντή φούστα, ένα μακρύ φόρεμα, ή παντελόνι, μπορεί να φορέσει ότι κάνει την ίδια να νιώθει όμορφα, όσο κοντό, μακρύ, φαρδύ, στενό και να είναι αυτό. Μπορεί ακόμη και να φοράει μπούρκα αν το επιθυμεί, μαντίλι στο κεφάλι ή ένα όμορφο καπέλο, μπορεί να είναι αδύνατη, ψηλή, έγχρωμη, λευκή, ξανθιά ή μελαχρινή μπορεί να έχει όσα κιλά θέλει, μπορεί να είναι φυσική, μπορεί να αλλάξει επάνω της ότι της αρέσει, μπορεί να εργάζεται οπού αυτή θέλει, αρκεί όλα αυτά να είναι δική της επιλογή.

Από την Λυσιστράτη, στις Παριζιάνες της Γαλλικής Επανάστασης, στις μαχίτριες Φεμινίστριες, μέχρι σήμερα που ο αγώνας συνεχίζεται για κάποιες από εμάς θα υπενθυμίζουμε πως η κάθε γυναίκα αξίζει.

Μπορεί να φοράμε φούστες όμως δεν είμαστε γυναικούλες. Μπορεί να εγκαταλείπουμε καριέρα για να αφιερωθούμε στα παιδιά μας όμως δεν υστερούμε. Μπορεί να είμαστε ευαίσθητες και ευάλωτες όμως δεν εγκαταλείπουμε.

Γιατί αυτή η μέρα ανήκει σε κάθε γυναίκα αγωνίστρια που ζει το δικό της αγώνα όσο μικρός η μεγάλος και αν είναι αυτός.