9 χρόνια χωρίς τον Τάσο Μητσόπουλο

Κάθε χρόνο τέτοια μέρα τα ίδια. Ο ίδιος άπλετος θυμός και η ίδια ένταση στη λύπη. Θυμός, όχι σκεπτόμενη το “γιατί εσύ” επειδή θα μου έλεγες “γιατί όχι εγώ; Γιατί κάποιος άλλος”. Ο θυμός είναι κάθε χρόνο για τις κλασικές κάλπικες φανφάρες. Και μόλις το πω, μόλις το σκεφτώ κάθε χρόνο, τέτοια μέρα, μου έρχεται η φωνή σου να μου λέει πως δεν είναι σωστός τέτοιος θυμός, θα μου έλεγες και για τη λύπη βέβαια και θα σου έλεγα θυμωμένα ότι αυτά δεν φεύγουν για να χαμογελάσεις και να μου πεις “κάτσε” και να ξεκινήσει η συζήτηση.

Σκέφτομαι όλα αυτά καθώς οδηγώ και προσπαθώ να απωθήσω λοιπόν τον θυμό μου έστω! Το ράδιο στο διαπασών μήπως και σωπάσουν οι φωνές. Φτάνω όμως στον προορισμό μου, κάθομαι στο γραφείο και κατακλύζομαι ξανά.

Σήμερα δεν κάθεσαι δίπλα μου όπως κάθε μέρα, κάθεσαι απέναντί μου και συζητάμε ότι είναι όλες σου οι μεγάλες αγάπες καλά και πως είναι όσο όμορφοι άνθρωποι όσο εσύ και ακόμα παραπάνω. Και αφού απέτυχα να εξομαλύνω το θυμό και τη λύπη μου, χαμογελώντας, για να μην σε πικράνω σου λέω, “λοιπόν, είχε δίκαιο η Dickinson, because i could not stop for death, he kindly stop for me, the carriage held but just for ourselves and immortality” για να μου απαντήσεις με Ελληνικά χριστιανικά ιδεώδη σχετικά με την πορεία προς την ανάσταση και την ασύλληπτη μοναδικότητα της περιόδου που διανύουμε.

Κι εγώ που ελάχιστες φορές “ετόλμησα” να θέσω υπό κρίση την σοφία σου απλά κάθομαι και σ’ ακούω.