Γρηγόρης Αυξεντίου: 61 χρόνια από την ηρωική θυσία του (video&pics)

Η αποτυχία της Μικρασιατικής εκστρατείας δημιούργησε μια ατμόσφαιρα απαισιοδοξίας κι λειτούργησε σαν καταλύτης στον  Μεγαλοϊδεατισμό των Ελλήνων. Στην Κύπρο όμως σήμανε το ξεκίνημα για μια νέα προσπάθεια ανεξαρτησίας, πιστεύοντας ίσως ότι με την αποτυχία στην μικρά Ασία, οι Μεγάλες Δυνάμεις που είχαν βάλει το χεράκι τους στην καταστροφή, για να εξιλεωθούν ίσως επέτρεπαν την προσάρτηση της Κύπρου στην Ελλάδα.

• Το χωριό της Ελλάδας που οι κάτοικοι του άλλαξαν όνομα προς τιμήν του Γρηγόρη Αυξεντίου

Μέσα σ’ αυτό το κλίμα γεννήθηκε ο Γρηγόρης και με ανάλογο επηρεασμό μεγάλωσε.Η ψυχή του ήταν γεμάτη Ελλάδα και η ζωή του πλημμυρισμένη με ποδοπατημένα από την Εγγλέζικη μπότα ιδανικά.

Ο Γρηγόρης μαθητής ακόμη ονειρευόταν τον εαυτό του, ντυμένο με την στολή του Έλληνα αξιωματικού. Έτσι το 1949 τον βρίσκουμε στην Ελλάδα να προσπαθεί να περάσει στην Σχολή Ευελπίδων. Στην μητέρα του  γράφει:

“Μη λυπάσαι μητέρα που έφυγα απ’ την αγκαλιά σου,
γιατί τώρα βρίσκομαι στην αγκαλιά της Ελλάδος,
της πιό τιμημένης μάνας του κόσμου”.

Κι μάνα απαντά στον λεβέντη της με στίχους:

“Γιατί εμέ αρνήθηκες για ν΄αγκαλιάσεις άλλη;
Σ’ άρεσαν από μακρυά τ’ ατίμητά της κάλλη;”

Κι ο Γρηγόρης απαντά:

“Δεν είναι από μακρυά που γνώρισα τα κάλλη της μητέρα…
μεσ’ την καρδιά μου είχα την και νύχτα και ημέρα”.

Το 1953 ο έφεδρος ανθυπολοχαγός Γρηγόρης Αυξεντίου επέστρεψε στην Κύπρο, περήφανος γιατί μπόρεσε να υπηρετήσει έστω και για λίγα χρόνια την Ελλάδα και απέκτησε και τυπικά την Ελληνική υπηκοότητα.

Ο Κυπριακός Ελληνισμός, αυτός ο ήρεμος, ο πράος, ο άοπλος, ο άμαχος λαός, όταν εκείνο το πρωϊ άκουσε τις βόμβες της ΕΟΚΑ δεν δίστασε. Πήρε χωρίς συζητήσεις πολλές, χωρίς εξηγήσεις ιδιαίτερες την θέση που του επέβαλλαν οι ιστορικές συνθήκες.

Ο Γρηγόρης με την ορμή και την αποφασιστικότητα που διακρίνει όλους τους νέους, αλλά και με τον σοβαρό κι έντονο προβληματισμό, που επιβαλλόταν στην προσωπικότητά του, δεν δίστασε να δώσει την καρδιά του στον αγώνα αυτόν. Θαύμαζε την ιδιοσυγκρασία των συμπατριωτών του, που έπραξαν αυτά ακριβώς τα οποία θα έπραττε οποισδήποτε Έλληνας, αν βρισκόταν στις ίδιες συνθήκες. Ο ίδιος γράφοντας σ’ έναν φίλο του, κατά την περίοδο του ενωτικού δημοψηφίσματος, από τα τα Ελληνοβουλγαρικά σύνορα, όπου υπηρετεί προφητεύει:

“Αγαπητέ μου φίλε. Πήρα το γράμμα σου το γραμμένο με την θέρμη της καρδιάς σου σε στιγμές έξαλλου ενθουσιασμού, στιγμές ή καλύτερα μέρες που τις έζησα κι εγώ με την ίδια θέρμη, με το ίδιο πύρωμα της καρδιάς. Την Λευτεριά μας, το ιδανικό των ιδανικών μας, την υπόγραψα κι εγώ όχι μόνο σε χαρτί, μα φορώντας την τιμημένη στολή του Έλληνα φαντάρου και θα την υπογράψω οποιαδήποτε στιγμή το ζητήσει η Κύπρος μας και με το αίμα μου, όπως κάθε Κύπριος. Δεν είναι θαύμα η εξύψωση των ταπεινών, των χωρίς ιδανικά ανθρώπων, σε αγωνιστές. Αυτός είναι ο Έλληνας!”

Στα βουνά, όπου επικυρηγμένος αναγκάζεται ν’ ανεβεί, συνεχίζει τον αγώνα που ονειρεύοταν…. Τίποτα δεν φοβόταν ο Γρηγόρης. Όπως αρμόζει στους Έλληνες… Μόνο την προδοσία… Γράφει σε συναγωνιστή του: “Το μόνο που έχω να σου τονίσω είναι να φυλάγεσαι από την προδοσία. Τώρα την φοβήθηκα”.

Οι Εγγλέζοι είχαν σκυλιάσει, όμως ήταν αδύνατο ν’ ανακαλύψουν τον Αυξεντίου… Μόνο με μιά προδοσία θα τα κατάφερναν. Και είχε δίκιο ο ήρωας να φοβάται την προδοσία. Έμελλε ν’ ανακαλυφθεί το κρησφύγετό του μόνο μετά από προδοτική ενέργεια… Βέβαια ο Γρηγόρηςμε την ισχυρώτατη προσωπικότητα, δεν ήταν δυνατόν ν’ αφήσει την τύχη του στα χέρια του κάθε προδότη! Ήξερε πολύ καλά να καθοδηγεί και όχι να είναι έρμαιο…. Ήξερε τι ήθελε και όλοι όσοι κατά καιρούς ήρθαν σ’ επαφή μαζί του, γνώριζαν αναμφισβήτητα ότι το τέλος του, θα το καθόριζε αυτός, όπως το ήθελε και όταν θα το ήθελε…