Το όνειρο του Τάσου θα πραγματοποιηθεί! Ευχαριστούμε το Πανεπιστήμιο UCLan Cyprus

Σπάνια συναντά κανείς τόσο σπουδαίους νέους στις μέρες μας. Είναι έντιμος, έξυπνος, γενναίος, ευγενικός, ευαίσθητος και καλόψυχος. Η ματιά του είναι καθαρή και αγνή αλλά γεμάτη θλίψη. Έχει μέσα του έναν φρικτό πόνο, ένα βαθύ πόνο που έχει εγκατασταθεί στην καρδιά του και δεν λέει να φύγει. Δεν είχε ποτέ όμορφες αναμνήσεις και δεν ένιωσε ποτέ πραγματικά ευτυχισμένος.

Πρόκειται για μια απίστευτη ιστορία που σε σοκάρει και σε γεμίζει θλίψη…

Ο Τάσος Νεοκλέους αναφέρει στο Ant1.com.cy:

«Γεννήθηκα στις 14/11/1997 στα Κελλιά Λάρνακας και έχω τρεις αδελφές. Τα παιδικά μου χρόνια ήταν δύσκολα, γεμάτα μόνο με εφιάλτες. Δεν θυμάμαι τίποτα όμορφο, μόνο βία -ξύλο-. Ήμουν ένα φοβισμένο παιδί και πάντα κρατούσα από την άκρη του φορέματος την μητέρα μου για να είμαι συνέχεια δίπλα της. Λάτρευα τη μαμά μου, ήταν ο φύλακας άγγελός μου.

Τα λόγια της μαμάς μου που δεν θα ξεχάσω ποτέ…

Μια εβδομάδα πριν πεθάνουν οι γονείς μου…

Η μητέρα μου δεν άντεχε άλλο τη ζωή που ζούσαμε και μας είπε κάποια στιγμή: «Πρέπει να φύγουμε από αυτό το χωριό γιατί αν δεν φύγουμε τώρα μπορεί να μην καταφέρουμε να φύγουμε ποτέ». Λίγες μέρες αργότερα, πήραμε τα πράγματα μας και πήγαμε στο σπίτι της γιαγιάς μου στην Ξυλοτύμπου (την μητέρα της μαμάς μου). Ο πατέρας μου έμεινε στο σπίτι μας στα Κελλιά.

Το σπίτι της γιαγιάς ήταν πολύ μικρό και μέναμε όλοι μαζί σε ένα δωμάτιο. Είχαμε όμως την αγάπη και την συμπαράσταση της γιαγιάς και του παππού και νιώθαμε όμορφα. Σχολείο πηγαίναμε στα Κελλιά (Εγώ και η Αναστασία πηγαίναμε δημοτικό και η μεγαλύτερη μας αδελφή, η Μαρίτσα, πήγαινε στο Γυμνάσιο Λειβαδιών). Όταν σχολάναμε, πηγαίναμε στον μπαμπά μας και ερχόταν η μαμά μας λίγο αργότερα, όταν σχόλανε από τη δουλειά της (δούλευε στη Δεκέλεια) για να μας πάρει.

Στις 5/10/2006…

Ημερομηνία που δεν θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου…

Ο πατέρας μου ήταν κυνηγός αλλά μόνο κάθε Κυριακή έβαζε το κυνηγετικό όπλο στο αυτοκίνητό του. Εκείνη την ημέρα όμως το είχε στο αυτοκίνητο. Εμείς το είδαμε και η Αναστασία τον ρώτησε: «Δεν θα κατεβάσεις το όπλο από το αυτοκίνητο αφού δεν είναι Κυριακή;» και εκείνος της απάντησε: «Όχι! Έχω μια δουλειά και έρχομαι». Μας άφησε στο σπίτι και έφυγε. Λίγο αργότερα ήρθε μια γειτόνισσα και μας ρώτησε αν θέλουμε να μας φέρει κάτι να φάμε. Η αδελφή μου σαν κάτι να κατάλαβε, αν και μικρό κορίτσι πέρα από πολύ έξυπνη ήταν και πολύ πιο ώριμη από την ηλικία της. Ρώτησε τη γειτόνισσα: «O παπάς μου θα σκοτώσει τη μάμα μου;» η γυναίκα όμως δεν της έδωσε καμία απάντηση.

Η Αναστασία δεν έκανε λάθος…

Ο πατέρας μου περίμενε την μητέρα μου να σχολάσει και στη συνέχεια την ακολούθησε μέχρι το χωριό Λειβάδια. Της έκοψε το δρόμο, έβγαλε το όπλο και τη σημάδεψε…

Εκείνη τη στιγμή τον είδε ένας περαστικός και άρχισε να του φωνάζει: «Σταμάτα! Σκέψου, θα καταστρέψεις τη ζωή σου». Ο άνθρωπος μας είπαν ότι συνέχισε τη προσπάθεια ελπίζοντας ότι θα τον έπειθε να αλλάξει γνώμη αλλά δυστυχώς… Πυροβόλησε στο κεφάλι και σκότωσε τη μητέρα μου και στη συνέχεια, με τη δεύτερη σφαίρα, αυτοκτόνησε.

Προσπάθησα πολλές φορές να καταλάβω τι ήταν αυτό που ώθησε τον πατέρα μου να κάνει κάτι τέτοιο αλλά ποτέ δεν κατάλαβα…

Λίγα λεπτά αργότερα περνούσε το λεωφορείο με τους μαθητές του γυμνασίου και μέσα ήταν η αδελφή μου η Μαρίτσα. Πανικοβλήθηκε.

Εγώ- ήμουν 9 ετών τότε- και η αδελφή μου η Αναστασία, κάποια στιγμή βγήκαμε έξω στην αυλή. Σοκαριστήκαμε γιατί είδαμε όλο το χωριό μαζεμένο έξω από το σπίτι μας. Από κει και πέρα δεν θυμάμαι τίποτα…

Ακολούθησαν τα δικαστήρια…

Ποιος θα αναλάβει την κηδεμονία…Υπέφερα που δεν είχα τη μαμά μου, που δεν είχα μια κανονική οικογένεια. Από τη στιγμή που γεννηθήκαμε όλα ήταν δύσκολα και δεν θυμάμαι ποτέ να ένιωσα ευτυχισμένος.

Όταν άρχισαν τα δικαστήρια για το ποιος θα αναλάβει την κηδεμονία, τα πράγματα έγιναν ακόμα πιο δύσκολα. Οι ψυχούλες μας γέμισαν με περισσότερες πληγές, ήταν πραγματικά πολύ δύσκολο…

Στο τέλος πήραν την κηδεμονία η γιαγιά και ο παππούς (οι γονείς της μητέρας μου). Μας φρόντιζαν και μας αγαπούσαν πολύ όλα αυτά τα χρόνια και τους ευχαριστώ μέσα από τη καρδιά μου.

Τα δύσκολα σχολικά μου χρόνια…

Θυμάμαι τα κλάματα που έκανα στο σχολείο κάθε φορά που μας κορόιδευαν τα άλλα παιδιά. Συχνά μας έλεγαν: «αφού εν έχετε μάμα τζιαι παπά εν θα έρκετε κανένας στις γιορτές για να σας δει». Όταν με ρωτούσαν στο γυμνάσιο τι δουλειά κάνουν οι γονείς μου, τους έλεγα: «Δεν θέλω να απαντήσω» αλλά πάντα με πίεζαν να τους πω.

Τα χειρότερα χρόνια τα πέρασα στο λύκειο. Τα παιδιά το σχολίαζαν έντονα και αυτό με πλήγωνε πάρα πολύ. Δεν με άφηναν με τίποτα να ξεχάσω. Κλείστηκα στον εαυτό μου και μέχρι σήμερα έτσι είμαι. Η γιαγιά και ο παππούς με λυπόντουσαν και δεν ήθελαν να με βλέπουν να στεναχωριέμαι, έκαναν ότι μπορούσαν για να νιώσω καλύτερα.

Έπρεπε να βοηθήσω την αδελφή μου να σπουδάσει…

Οι παππούδες μου δύσκολα τα έβγαζαν πέρα οικονομικά και ένιωθα ότι έπρεπε κάτι να κάνω και εγώ για να βοηθήσω την αδελφή μου να πραγματοποιήσει το όνειρο της, να σπουδάσει. Το πρωί πήγαινα σχολείο και τα απογεύματα δουλειά. Δούλευα από 11 ετών και ότι έβγαζα το έδινα στην αδελφή μου. Στα 15 μου έπαιρνα ένα σχετικά καλό μισθό και έδινα όλα μου τα χρήματα στο σπίτι και στην αδελφή μου που σπούδαζε στην Γερμανία. Τελείωσε φέτος τις σπουδές της και η αλήθεια άρχισε να ξυπνά μέσα μου και το δικό μου όνειρο…

Τελείωσα Ζαχαροπλαστική αλλά από μικρός ήθελα να γίνω εγκληματολόγος επειδή ξέρω ότι ο εγκληματολόγος έχει ως αντικείμενο

εργασίας την καταγραφή, διερεύνηση και ανάλυση του σύγχρονου εγκλήματος. Ο εγκληματολόγος ερευνά το έγκλημα ως ανθρώπινη πράξη αλλά και ως κοινωνικό φαινόμενο και αναζητεί τους εγκληματογόνους παράγοντες και τις εκδηλώσεις της εγκληματικότητας. Αν καταφέρω και σπουδάσω εγκληματολόγος, ίσως καταφέρω να καταλάβω το γιατί ο πατέρας μου έκανε κάτι τέτοιο…

Θέλω με όλη μου τη ψυχή να τα καταφέρω, να μπω στην Νομική και να πραγματοποιήσω το όνειρο μου. Σήμερα εργάζομαι σε ένα ξενοδοχείο ως ζαχαροπλάστης μα ο μισθός μου είναι πολύ χαμηλός για να μπορέσω να μαζέψω σύντομα τα χρήματα που χρειάζομαι για τις σπουδές μου. Θα προσπαθήσω όμως, θα παλέψω, μέχρι να κάνω το όνειρο μου πραγματικότητα. Ίσως κάποια στιγμή τα καταφέρω!

Εύχομαι με όλη μου τη ψυχή ποτέ και κανένα παιδί να μην βιώσει ότι εγώ, να μην πονέσει ποτέ τόσο. Μακάρι να μην υπάρξουν ποτέ ξανά εγκλήματα σαν αυτό, να μην υπάρξουν ποτέ ξανά τέτοιες τραγωδίες. Κανένα παιδί να μην στερηθεί τους γονείς του. ΚΑΝΕΝΑ!!!»

«Το τατουάζ στο χέρι του Τάσου γράφει το όνομα της μητέρας του και την ημερομηνία που έφυγε από τη ζωή»

Το όνειρο του Τάσου θα πραγματοποιηθεί! Ευχαριστούμε το Πανεπιστήμιο UCLan Cyprus

Η Επιτροπή Υποτροφιών του Πανεπιστημίου, χωρίς δεύτερη σκέψη παραχώρησε μεγάλη οικονομική βοήθεια στον Τάσο, για να εκπληρώσει το όνειρό του, να σπουδάσει Νομική.

Τo Πανεπιστήμιο UCLan Cyprus στέκεται δίπλα στον Τάσο
 «Το όραμα και η αποστολή του Πανεπιστημίου UCLan Cyprus περιλαμβάνει την πολύτιμη δέσμευση με την κοινότητα, ενώ ένας από τους σκοπούς της είναι η πρόοδος της επιστήμης, της γνώσης, της μάθησης και της εκπαίδευσης, μέσω της διδασκαλίας και της έρευνας προς όφελος της κοινωνίας στο σύνολό της. Αναγνωρίζουμε παράλληλα την ευθύνη μας να συμβάλλουμε αποτελεσματικά στην κοινωνία και η ιστορία του Τάσου είναι μια περίπτωση που δεν μπορούσε να περάσει απαρατήρητη.

Ένα άτομο γνήσιος αγωνιστής, που παλεύει από την πρώτη μέρα της ζωής του, για μια αξιοπρεπή διαβίωση, τόσο για τον ίδιο όσο και για τις αδερφές του, δεν θα μπορούσε παρά να μας ταρακουνήσει.
Μπορεί το Πανεπιστήμιο να είναι μία ιδιωτική επιχείρηση, δεν παύει όμως να διοικείται από ανθρώπους. Η Επιτροπή Υποτροφιών του Πανεπιστημίου, χωρίς δεύτερη σκέψη παραχώρησε μεγάλη οικονομική βοήθεια στον Τάσο, για να εκπληρώσει το όνειρό του, να σπουδάσει Νομική και να αποφοιτήσει με δύο Πτυχία, ένα από Βρετανία και ένα από Κύπρο.

Το Πανεπιστήμιο UCLan Cyprus, το μοναδικό Βρετανικό Πανεπιστήμιο της Κύπρου, στα πλαίσια της Εταιρικής Κοινωνικής του Ευθύνης αλλά και του ανθρωπιστικού χαρακτήρα του, βρίσκεται στο πλευρό των φοιτητών του, με διάφορους τρόπους, εκ των οποίων η ομαλή ένταξη των φοιτητών, η συνεχής στήριξη, η ψυχολογική ευεξία, η καθοδήγηση στην προσωπική ανάπτυξη και επαγγελματική αποκατάσταση» αναφέρει στο μήνυμα του ο κύριος Λούκας Αλαμπρίτης BSc, MBA | Corporate Development Manager.

www.ant1.com.cy