Θάλασσα δίχως άκρη ο κρατικός σχεδιασμός

Οι πλείστοι χρήστες στράφηκαν προς το λιμάνι Λάρνακας. Η καθημερινή εικόνα το δείχνει, όμως, ότι ούτε αυτό πλέον δεν φτάνει. Κι ενώ τα λιμάνια φθίνουν, οι ανάγκες για κατάλληλους και επαρκείς λιμενικούς χώρους, αυξάνονται κάθε επόμενη μέρα που περνά. Όχι από τα πλοία που φτάνουν στη Μεσόγειο μέσα από τις διευρυμένες πλέον δυνατότητες της Διώρυγας του Σουέζ. Κυρίως, επειδή η Κύπρος είναι ο φυσικός κόμβος για τη μεγάλη επανάσταση στην νοτιοανατολική Μεσόγειο, τον τομέα φυσικού αερίου και πετρελαίου. Κάτι, που δεν θέλουμε να δούμε. Εθελοτυφλούμε.

Τις τελευταίες δύο δεκαετίες παραμυθιαστήκαμε με τα κρουαζιερόπλοια. Θυμάστε; Πόσο τουρισμό θα φέρναμε; Πόσα μεγάλα κρουαζιερόπλοια; Που θα γέμιζαν το νέο τερματικό επιβατών στο λιμάνι Λεμεσού… Αλήθεια, έχει κανείς «αρμόδιος» ένα σχέδιο πότε θα αποσβεσθεί η επένδυση που έγινε με κρατικά χρήματα και εκμεταλλεύεται ως προϊόν ιδιωτικοποίησης ο «επενδυτής»; Από το 2002 η απαίτησή μας ήταν να γίνει το λιμάνι Λάρνακας για κρουαζιερόπλοια. Έτσι το σχεδιάζαμε. Για μήνες μας απασχόλησαν σε προηγούμενο στάδιο οι προτάσεις διεκδικητών, αν θα χωρούσε στο λιμάνι Λάρνακας όπως θα γινόταν, να κάνει κύκλο μεγάλο κρουαζιερόπλοιο ή όχι.

Έκτοτε, σχεδιάζουμε πώς θα υποδεχθούμε τα μεγάλα κρουαζιερόπλοια. Τα οποία, όμως, από την περιοχή μας τα βλέπουμε μόνο με πολύ δυνατά κιάλια. Γιατί να πιάσουν Λεμεσό ή Λάρνακα; Ως σταθμό από Συρία; Από Λίβανο; Από τουρκικά παράλια;
Παράλληλα, δεν βλέπουμε ότι εδώ και δύο–τρία χρόνια, έξω από τα λιμάνια και της Λάρνακας και της Λεμεσού, η θάλασσα σφύζει από κάθε λογής πλοία που προσφέρουν υπηρεσίες φυσικού αερίου και πετρελαίου. Δεκάδες. Που δεν έχουμε πού να τα εξυπηρετήσουμε. Έχουμε μόνο για την επόμενη διετία, πέντε γεωτρήσεις και μπορούμε –κι αυτό μονοπωλιακά– να εξυπηρετήσουμε μόνο μία κάθε φορά. Αποκτήσανε οι κυπριακές εταιρείες εμπειρία σε τέτοιες εξιδεικευμένες υπηρεσίες, που η περιοχή θα έχει μεγάλη ανάγκη για τουλάχιστον την επόμενη εικοσαετία («Ζορ», «Λεβιάθαν» και άλλες) αλλα μύγα που μας τσίμπησε.

Πώς θα πεις σε ένα ιδιωτικό λιμάνι –όπως της Λεμεσού– να αναπτυχθεί αφού κι έτσι το συμφέρει.  Αλλά ποιο σχεδιασμό περιμένουμε για λιμάνια στην Κύπρο –που η ναυτιλία είναι ο ένας πνεύμονας της οικονομίας– όταν τις προάλλες το Υπουργείο Μεταφορών, περιορίστηκε να μας πει πως δεν τα βρήκε με τον προσφοροδότη για το λιμάνι Λάρνακας –έργο που στο 80% αφορά οικιστική ανάπτυξη– αλλά θα τα βρει με τον ίδιο με «απευθείας διαπραγματεύσεις»; Μέχρι τώρα τι διαπραγματεύσεις κάνανε, που τους δώσαν και τόσες παρατάσεις; Εκ του σύνεγγυς;  Που δεν τα βρήκαν μέσα στο πλαίσιο των όρων του διαγωνισμού, πού θα τα βρουν τώρα, εκτός πλαισίου; Για ποιους όρους μιλάμε τώρα; Γιατί δεν λέει το Υπουργείο ποιοι είναι οι «ομοτυπικοί» λόγοι που κατέληξαν σε αδιέξοδο και ποιο είναι το πλαίσιο της απευθείας ανάθεσης; Όχι, δεν έχουμε τίποτα κατά των μνηστήρων της ισραηλινο–κυπριακής κοινοπραξίας. Με το Υπουργείο τα έχουμε. Ο πανικός, ακόμα μια αποτυχίας, μπορεί να γίνει βάσανο για τα επόμενα 99 χρόνια. Γι’ αυτό και η διαφάνεια μπορεί να είναι ο καλύτερος σύμβουλος.

Εξάλλου, η σιγή ιχθύος για τη διαδικασία απευθείας ανάθεσης στην περίπτωση του λιμανιού της Λάρνακας, δεν συγκρούεται με τον τεράστιο θόρυβο, εμπλοκή Νομικής και Ελεγκτικής Υπηρεσίας στην περίπτωση της απευθείας ανάθεσης στον οίκο Freshfields στο πλαίσιο της διαδικασίας πώλησης της Συνεργατικής Κεντρικής Τράπεζας τον περασμένο Οκτώβριο;

Η Κυβέρνηση, έχει μελετήσει τις ανάγκες, τις προοπτικές και τις δυνατότητες ή πάμε όπου μας πάει το κύμα;