Tην Τετάρτη 20 Ιουνίου οφείλουμε στα παιδιά μας, στην πόλη μας να είμαστε παρών

Είμασταν μωρά όταν περνώντας από τον παραλιακό της Δεκέλειας (ναι έτσι τον γνωρίζουν οι περισσότεροι Λαρνακείς) ο παπάς μας μα έλεγε να κοιτάξουμε ψηλά να δούμε τη φλόγα των διυλιστηρίων και σαν μικρά παιδιά ενθουσιαζόμασταν με το ”θέαμα”.

Μια περιοχή, ακατέργαστο διαμάντι για την πόλη μας που σε ένα παραλιακό μέτωπο 3,5 χιλιομέτρων έγινε θυσία για δεκαετίες με την πόλη μας να πληρώνει το τίμημα για το κοινό καλό του τόπου. Μια σειρά ετών με χρονοδιαγράμματα, υποσχέσεις και πολλά θα θα θα μας έφεραν σήμερα εν έτη 2018 ακόμη να συζητούμε για τη μετακίνηση της ωρολογιακή βόμβας που έχουμε έξω από τα σπίτια μας.

Το παιδί μεγάλωσε και σήμερα ακόμη μυρίζει το γκάζι, βλέπει τις δεξαμενές με τα συρματομπλέγματα και σίγουρα δεν μπορεί να έχει τον ενθουσιασμό του πατέρα του τότε που έβλεπε τη φλόγα. Το παιδί σήμερα έγινε πατέρας και πλέον θέλει να δείξει στα παιδιά του τη θάλασσα που του στέρησαν μια ζωή, θέλει να δείξει στα παιδιά του τη νέα Λάρνακα, της ανάπτυξης και της ευημερίας, τη Λάρνακα της ασφάλειας.

Το θέαμα πλέον δεν αρέσει και τα περιστατικά πυρκαγιών το τελευταίο δίμηνο έχει δείξει την απειλή, η οποία είναι δίπλα μας εδώ και χρόνια. Δεν χρειάζεται να γίνουμε ένα 2ο Μαρί για να αντιδράσουμε και ούτε πρέπει να μένουμε στην περιοχή για να νιώσουμε την απειλή. Αν ου μη γένοιτο γίνει κάτι σίγουρα η καταστροφή δεν θα επιλέξει αποστάσεις, άλλωστε η πόλη μας είναι μικρή για να γίνει κάτι τέτοιο.

Την Τετάρτη δεν υπάρχουν κόμματα, δεν υπάρχουν δικαιολογίες. Ο Δήμαρχος μας και το Δημοτικό Συμβούλιο έστειλαν το μήνυμα και ο κόσμος πρέπει να δηλώσει ΒΡΟΝΤΕΡΟ ΠΑΡΩΝ για να δώσουμε το μήνυμα προς κάθε κατεύθυνση.

Θέλουμε την πόλη μας όπως της αρμόζει να είναι και είναι στο χέρι μας πλέον ο φτωχός συγγενείς να πάψει να υφίσταται. Η Λάρνακα μας αξίζει και μπορεί να γίνει στολίδι και οφείλουμε να παραδώσουμε στα παιδιά μας μια Λάρνακα διαφορετική.