Breaking News

Κοινωνία

Μαθητές λυκείου Λάρνακας αρνήθηκαν να μεταβούν σε εκδρομή στο Ζύγι

Οι μαθητές, προέβαλαν ως επιχείρημα το γεγονός ότι συμμαθητές τους είναι μετανάστες και ως εκ τούτου δεν ήθελαν να μεταβούν στο συγκεκριμένο χωριό.

Ένα από τα πιο συχνά ερωτήματα που ακούω στη δουλειά είναι το «και τι να κάνουμε;».

Ο κόσμος αγανακτεί αλλά δεν ξέρει πώς να αντιδράσει.

Συνήθως απαντώ πως το τραγικό μας λάθος είναι στο ότι κατά βάθος πιστεύουμε πως η αντίδρασή μας έχει νόημα μόνο όταν μπορεί να αλλάξει τα πράγματα. Σπανίως όμως έχει αυτή τη δυνατότητα.

Και την έχει μόνο συγκυριακά. Δεν θα αλλάξουμε τον κόσμο εμείς από μόνοι μας. Μπορούμε όμως να αλλάξουμε το κομμάτι που μας αναλογεί, ελπίζοντας ότι κάποιος θα το πάρει από εκεί. Και από εκεί κάποιος άλλος. Και γίνεται.

Μια τέτοια ιστορία θέλω να μοιραστώ σήμερα μαζί σας. Μια αληθινή ιστορία με ήρωες παιδιά. Παιδιά, μιας γενιάς την οποία συχνά την παρουσιάζουμε ως απολιτική στην καλύτερη περίπτωση και αδιάφορη ή και ανίκανη να έχει τέτοια αντίληψη στη χειρότερη, επηρεασμένοι από το ρεύμα της εποχής το οποίο όμως, όσο κι αν μας διαφεύγει, αφορά όλους. Όχι μόνο τα παιδιά.

Σε ένα λύκειο της επαρχίας Λάρνακας, λοιπόν, τα παιδιά επρόκειτο χθες να πάνε εκδρομή. Για πρώτη φορά, ωστόσο, υπήρχε αντίδραση και αρκετά από αυτά δήλωσαν ότι δεν ήθελαν να πάνε.

Ο λόγος; Η εκδρομή θα ήταν στο Ζύγι. Και τα παιδιά, τα πλείστα από τα οποία έχουν και παιδιά μεταναστών στις τάξεις τους, δεν θεωρούσαν σωστό να πάνε εκεί μετά από όλα όσα έγιναν το τελευταίο διάστημα.

Έτσι, η διεύθυνση του λυκείου, όταν πληροφορήθηκε για τις αντιδράσεις αποφάσισε, πολύ σοφά θα έλεγα, να ακυρώσει τις διευθετήσεις που είχε κάνει στο Ζύγι και να μεταφέρει τη χθεσινή σχολική εκδρομή στο Γκάβερνορς.

Για όσους απορούν τι μπορούμε να κάνουμε, λοιπόν, η απάντηση είναι απλή: μπορούμε –και πρέπει– να κάνουμε αυτό που μας αναλογεί. Κάποτε θα έχει αποτέλεσμα, ειδικά όταν το κάνουν ή το μιμούνται κι άλλοι. Κάποτε όχι. Αλλά εμείς πρέπει να το κάνουμε.

‘Ένα μεγάλο μπράβο, λοιπόν, σε όσα παιδιά αντέδρασαν και έδειξαν τον δρόμο και σε όλους τους άλλους. Ούτε και εκείνα φαντάζονταν ότι θα έφτανε σε μένα και ότι εγώ θα έγραφα μερικά λόγια για να τα συγχαρώ και για να μάθουμε όλοι από εκείνα.

Γιατί αυτό που είναι κρίσιμο, πραγματικά κρίσιμο, αυτή τη στιγμή που η ρητορική μίσους βαφτίζεται «άποψη» όχι μόνο από τους ίδιους τους ρατσιστές αλλά και από άτομα ολοφάνερα ανεπαρκή για εξαιρετικά σημαντικά πόστα στα οποία βολεύτηκαν –όπως λ.χ. η επίτροπος Διοίκησης η οποία χθες μας άφησε άφωνους για άλλη μία φορά– αυτό λοιπόν που είναι κρίσιμο είναι η αντίδραση όλων μας.

Το να μιλά ο καθένας ή να κάνει ό,τι μπορεί ενάντια στο χτικιό του ρατσισμού που εξαπλώνεται. Και απέναντι από όλους όσοι το ξεπλένουν για να διατηρούν θεσούλες στις οποίες ποτέ δεν θα έφταναν με το σπαθί τους.

Και η συνέχεια απέδειξε το γιατί κάποιοι τους έβαλαν εκεί.

Το να αντιδρούμε σε όσα γίνονται ή και… γίνονται ανεκτά και να στηρίζουμε αυτούς που στέκονται όπως πρέπει. Το να βλέπουμε το καλό και την ανθρωπιά γυρίζοντας την πλάτη μας στον τομαρισμό και τη μισανθρωπία. Όπως έκαναν αυτά τα παιδιά, ο δήμαρχος της Γερμασόγιας και χθες ο κοινοτάρχης της Βάσας Κελλακίου ο οποίος ήταν απλός και συγκλονιστικός στα όσα είπε.

Κάκισε τη στάση των κοινοτικών αρχών του Ζυγιού οι οποίες ζήτησαν… αντισταθμιστικά μέτρα για να δεχτούν τα παιδιά! Και είπε και το εξής: «Θα λυπηθώ διπλά, αν μάθω ότι η κοινοτάρχισσα Ζυγίου είναι πρόσφυγας. Ίσως να ξέχασε, ίσως η καλοπέραση, δεν ξέρω τι μας έκανε να συμπεριφερόμαστε έτσι. Τα παιδιά είναι παιδιά. Είμαι και εγώ πρόσφυγας και τα έχω περάσει. Το ίδιο πιστεύω και η συνάδελφος. Γιατί ξέχασε;».

Ο κοινοτάρχης Βάσας Κελλακίου ζήτησε το έργο της Εστίας να μεταφερθεί σε ένα από τα τρία στρατόπεδα της περιοχής του που έχουν εγκαταλειφθεί. «Το αντισταθμιστικό μέτρο», υπέδειξε, «είναι για να καλυτερεύει την ποιότητα της ζωής μας και τι πιο όμορφο από το χαμόγελο ενός παιδιού, το οποίο είναι και ασυνόδευτο».

Και διερωτήθηκε γιατί κάποιοι θεωρούν απειλή… παιδιά αλλά κανείς δεν ενδιαφέρεται να δει το ποιόν του οποιουδήποτε αγνώστου έρχεται από οπουδήποτε σε μια κοινότητα και ξοδεύει πολλά λεφτά για να αγοράσει μια έπαυλη.

Αυτό το τελευταίο περιγράφει όχι μόνο το δικό μας ποιόν ως κοινωνίας, όχι μόνο το επίπεδό μας και το πώς τα πάντα εξαγοράζονται και την ευκολία με την οποία προσκυνούμε τον πλούσιο και φτύνουμε τον φτωχό αλλά και το μυαλό που έχουμε τελικά.

Το οποίο νομίζουμε κιόλας ότι είναι πολύ. Νομίζουμε.

Πηγή: www.politis.com.cy

 

Σχετικά νέα

X
Translate »