Η δική µου ∆ηµοτική Αγορά

Γράφει ο ΑΝ∆ΡΕΑΣ ΚΟΥΝΙΟΣ

Μου λένε, τώρα,  ότι προγραµµατίζεται, στην πόλη, ή και έξω από την πόλη, η ανέγερση της Νέας ∆ηµοτικής Αγοράς και,  βεβαίως, σκορδοκαίλα µου η Νέα ∆ηµοτική Αγορά. Εµένα, στο µυαλό µου, εάν έχω µυαλό, στην καρδιά µου, εάν έχω καρδιά, και  στην ψυχή µου, εάν έχω ψυχή, υπάρχει µονάχα η Παλιά ∆ηµοτική Αγορά. Εκείνη η πολύβουη κυψέλη, εκείνο το µυθικό κάστρο που µε έκρυβε, στοργικά, στις ειρηνικές! πολεµίστρες του, τόσο τις καθηµερινές όσο και τα Σάββατα. Ιδίως τα Σάββατα, όταν, κρατώντας σφικτά το χέρι του πατέρα µου, και, αφού πρώτα, πίναµε σουµάδα, παρακαλώ, στο καφενεδάκι του Ανδρέα, και αφού ακούγαµε, διά στόµατος, του Χατζηµπέη, τις αρετές του τελευταίου τύπου κυνηγετικού όπλου, διπλή σκόπευση και τα λοιπά και τα λοιπά, κι εγώ, για να δείξω ότι µεγαλώνω, άνοιγα, δήθεν, τα αυτιά µου για να απορροφήσουν όλα τα χαρακτηριστικά του όπλου, ποιος; εγώ, που δεν ήµουνα ικανός να κρατήσω σφεντόνα.

Αφού, λοιπόν, συνέβαιναν αυτά, κάτω από τις µυριόστοµες κραυγές όσων είχαν σπεύσει πρωί-πρωί, από τα πεδινά και τα ορεινά χωριά της επαρχίας, προκειµένου να πουλήσουν τα ζαρζαβατικά τους, δρασκελούσαµε την κεντρική είσοδο όπου µας υποδέχονταν, µε ηλιόλουστα, βρέξει-χιονίσει, χαµόγελα ο Κόκος ο Ψαράς και η γυναίκα του, στο µαγαζί µε την πανσπερµία των προϊόντων. «Πάρε όσες καραµέλες θέλεις, παιδί µου», µε προέτρεπε ο Κόκος ο Ψαράς και, τότε, θρασύς ως το µεδούλι, έχωνα τις χερούκλες στη γυάλινη φιάλη και έπαιρνα, όντως, όσες καραµέλες ήθελα και, µετά, ξεκινούσε το φεστιβάλ των κρεάτων!

Μισά γουρούνια κρεµασµένα στα τσιγκέλια, ψυγεία που γουργούριζαν, υπέροχοι κρεοπώλες, µε τις άσπρες ποδιές, να κόβουν, µε τον µπαλτά, σπάλες τεραστίων διαστάσεων ή, απλώς, να γυρίζουν τους µοχλούς στις µηχανές του κιµά. Κι έπειτα, αχ, αυτό το έπειτα, καταστήµατα παντός είδους και, εντέλει, η έξοδος προς την Ερµού, όπου έχανε η µάνα το παιδί και το παιδί τη µάνα.

Μου λένε, λοιπόν, ότι  προγραµµατίζεται η ανέγερση της Νέας ∆ηµοτικής Αγοράς και νοµίζουν ότι θα µε εντυπωσιάσουν µε τα πανοραµικά σχέδια που ανεµίζουν πέρα-δώθε. Τους γελάσανε! Καµία Νέα ∆ηµοτική Αγορά δεν θα µε κλέψει από την Παλιά ∆ηµοτική Αγορά. Άλλωστε, και σήµερα που βαδίζω επί ξυρού ακµής της τρίτης ηλικίας, µα πότε, διάβολε, πέρασαν τα χρόνια; συνεχίζω, κάθε Σάββατο, να κρατώ, σφικτά, το χέρι του πατέρα µου, και να βυθίζω, δώσε θάρρος στον χωριάτη, τις χερούκλες µου στη γυάλινη φιάλη. «Πάρε όσες καραµέλες θες, παιδί µου» – η φωνή του Κόκου του Ψαρά, νοσταλγική µπαλάντα, αντηχεί στα ζαρωµένα αυτιά µου που γέµισαν γουρουνότριχες και, συνεπώς, σας χαρίζω τη Νέα ∆ηµοτική Αγορά. Εντάξει;

To άρθρο δημοσιεύεται στο 61ο τεύχος του Free Press περιοδικού της πόλης μας L.A Voice το οποίο μπορείτε να διαβάσετε πιο κάτω σε ηλ. μορφή.